Hiperbarik tüpümüzü haftanın iki gününde Cerebral palsy hastası bir küçük çocuğa bırakıyoruz...
Kızımın tüpten çıkmasını bekliyorlar annesi ile birlikte... tübün başında... bir sedyenin üstünde... Annesi kucağında getiriyor yavrusunu. Konuşmuyor yavru... yürümüyor... başını dahi hareket ettirmiyor... ama öylesine farkında ki çevresinde olanları... Annesi ile sessizce selamlaşıyoruz her seferinde. Gözlerimizin anlattıkları yetiyor birbirimizi anlamaya... Söze ne gerek.
Kızımın çıkmasını bekliyorum tübün başında... bir soğuk demir iskemlenin üstünde...
Kızımın çıkmasını bekliyor tübün başında... bir soğuk demir sedyenin üstünde...
Şifa ve umut... Ortak yanlarımızdan sadece ikisi...
(Hiperbarik oksijen... 15 dalış bittti, kaldı 25...)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder