Bugün can dostum arkadaşım ile buluştum. Uzun zamandır görüşememiştik ve 2 senedir bir derdim olduğunu ama paylaşamadığımı biliyordu. 'Neyin var' dedi, yine...
Tek tek anlatmak istedim başımdan, başımızdan geçenleri, tüm acıları, yıllardır terapi odalarında, bilgisayar başında, doktor muayenelerinde, kitap sayfalarında, hiperbarik oksijen tüplerinde, vitaminlerde aradığımız umudu. Dökülen gözyaşlarını, kaybedilen ve tekrar tekrar yakalanan umutları, 2 senede ne büyük yol aldığımızı ve içimde hiç sönmeyen ateşi.
Anlatamadım...
Dolu dolu gözlerle gözlerinin içine baktım ve 'metal birikimi var kızımın' diyebildim. Metal birikimi var, evet, doğru, belki de herşeyin temel sebebi... ama yine de buzdağının sadece görünen en uç noktası. Altında öyle çok hikaye barındırıyor ki.
Hazır değilmişim henüz paylaşmaya... En yakın dostumla bile!
Belki 10 yıl sonra... Herşey geçtiğinde, bittiğinde, normal hayatta o da bir yer edindiğinde...
Belki...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder