Bir haftadır her sabah "okula gitmeyeceğim" "okul kötü" diyerek güne başlıyor. Okuldan içeri girinceye kadar da beni okula gitmemeye ikna etmeye çalışıyor.
Sene başında sadece 2 saat kaldığı okulda şu anda hergün 6 saat geçirmek zorunda. Sınıfta sakince oturup ders dinleyip sınıf arkadaşları ne yapıyorsa aynısını yapmak zorunda.Sanırım çok fazla oldu ondan beklentiler. Zorlanıyor ve kendisi de zorlandığını farkında. Değiştiremediği, uymak zorunda olduğu kurallar arasında her gün 6 saat geçirmek zorunda.
Benim küçük savaşçım, başaracaksın... Ben sana güveniyorum. Ne olur sen de kendine güven...
Hayatımın bir bölümünde öğretmenlik yaptım, bence ülkemizdeki şartlarda asıl kuşkuyla karşılanması gereken şey bir çocuğun "okulu seviyorum" demesi olurdu:)
YanıtlaSilMerak etmeyin çocuklar sandığımızdan çok, çok daha güçlü oluyor, bir bakmışsınız sizi olumlu anlamda şaşırtmış, bir bakmışsınız tüm zorluklar geride kalmış:) Sihirli formül en zor anlarda bile "inanmak ve bunu her fırsatta hayal etmek." Hayal bile edemiyeceğiniz kadar iyi ve güzel bir gelecek diliyorum, çocuğunuza, size, ailenize. Sevgilerimle...
Cok tesekkur ederim yorumunuz ve guzel dilekleriniz icin. :-) Bazen beklentilerimiz cok yuksek oluyor sanirim cocuklarimizdan. Inanc ve umut hep var, onsuz yasamak mumkun degil.Cok tesekkurler ve sevgiler...
YanıtlaSil