Hayat senin küçük küçücük omuzlarına çok büyük yük bindirdi, biliyorum küçük kuzum. Sürekli birşeyler öğrenmek zorunda olmak, sürekli gelişimi izlenir olmak, sürekli kontrol altında olmak ne kadar zor kimbilir senin için. Çoğu zaman ben bile senin yerine isyan bayraklarını çekerken, senin sınırlarını zorlamanı seyretmek beni nasıl gururlandırıyor bilemezsin.
Dün, 'normal' çocuklarla aynı ortamda onların ritmine uymaya çalışırken, yine de 'farklı' olduğun gözlenebilirken, hiç mücadeleyi bırakmaman, onların bir parçası olmaya çalışman kalbimi sevinç ile doldurdu.
Çok yol almışız, öncelikle bunu gördüm. Aynı ortamda üç sene önce bulunsaydık, değil onlarla oynamak, onların varlığını bile fark etmezdin. %70-%80 yol almışız -ki bu muhteşem bir yol.
Ancak... hala alacak çooook yol olduğunu da gördüm dün. Hala 'farklı'sın. Hala tırmanacak uzun bir yol var...
Dağ yüksek... Dağ engebeli... Dağ soğuk...
Ama sen güçlüsün. Çok güçlüsün. Sen benim küçük savaşçımsın. Sana inanıyorum. Sana güveniyorum. Benim dahi pes ettiğim anlarda elimden tutacak, bizi yukarıya çekeceksin. Zirve bizim olacak!
merhaba yazdıklarınızın hepsini okudum hıçkırıklarla hemde sizn hailinizden en iyi ben anlarım sanırım oğluma 1 yık önce a tipik otizim teşhisi kondu o günden beri çok şeyler yaşadık dediğiniz gibi ağladık gğldük umutlandık..çok sabır gerektiren bir rahatsızlık ama meyvesi çok güzel oğlum 3,5 yaşında ilk cümlelerini 5 ay önce söylemeye başladı şimdi susuturamıyuruz ama herşey konuşmak değil takıntılar tekrar etmeler daha yolumuz çok uzun aklımda deli sorular oğlum okula gdebilecekmi okul onu kabul edecekmi daha neler bekliyor bizi...allaha emanet olun güzel kızınızı ve sizi kucaklıyorum
YanıtlaSilkonusma cok onemli tabi ama sizin de dediginiz gibi onun disinda halledilmesi gereken o kadar cok sorun var ki. Allah hepimize saglik ve sabir versin. Ben de sizi sevgiyle kucakliyorum.
YanıtlaSil