Bazen ansızın ayrı bir dünyaya gidiyor. Avuçlarımdan kayıp gidiyor. O kadar net görüyorum ki o anları. Gözleri kısılıyor, söylediğim hiç birşeyi duymuyor, yüzünde garip bir gülümseme oluyor ve garip davranışlarda bulunuyor. Elini tutturmuyor, yüzüme asla bakmıyor, söylediklerimi dinlemiyor, kendi kendine bir şarkı tutturup söylüyor...
İşte o anlarda üstündekinin bir kostüm olduğuna o kadar eminim ki. Çocuğumu, yeteneklerini, bilgilerini gölgeleyen, ona ulaşmamı engelleyen, bana ulaşmasını engelleyen, kara ve çirkin bir kostüm. Nefret ediyorum o kostümden. Görünür bir kostüm olmasını diliyorum çoğu zaman. Görünür olsun ki tutup yırtarcasına çıkarayım, gerçek çocuğuma ulaşayım, elini tutayım, güzel yüzünü öpeyim, 'seni seviyorum anneciğim'leri binlerce kere tekrar tekrar duyayım...
Gece yatarken dualar ediyorum, ertesi gün o kostümsüz uyansın diye.
Uyanıyor işte.
Mutluyum o zaman. Her dakikasının, her saniyesinin keyfini çıkarıyorum. Öpüyorum, kokluyorum, konuşturuyorum, elini tutup zıplıyorum, saatlerce kucağımda oturtuyorum, seni seviyorum diyorum... sen de beni seviyor musun?
Yarın yeni bir gün. O kostümle mi uyanacak yoksa kostümsüz mü? Kostümün tamamen yok olacağı gün gelecek mi?
Umut... Yanımdan ayrılma...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder