Bugün, resmi bir işlem için bir kuruma gitmiştim. Sıra numaramı aldım, bekleme salonunda boş bir iskemleye yerleştim. Kitabımı yeni açmış okuyordum ki, karşıdan bir ailenin geldiğini fark ettim. Anne, baba ve 20 yaşlarında bir kız... Down sendromlu...
Kız, tam yanımdaki iskemleye oturdu, ayaklarını yukarıya toplayıp sessizce beklemeye başladı. Babası birkaç soru sordu arada. Sessiz cevaplar verdi genç kız. Yani verdiğini düşünüyorum çünkü hiç ses duymamama karşın, baba diyaloğa devam ediyordu. Aralarında sessiz bir iletişim olduğu kesin.
15 dakika kadar oturduk yanyana. Dönüp bakamadım, konuşamadım. Rahatsız etmekten öylesine korktum ki. Bunca sene cevaplamak zorunda olduklarına emin olduğum binlerce soruyu tekrardan sormak istemedim. Oturdum sadece sessizce, kitabımı okuyormuş gibi. Halbuki neler geçti dilimin ucundan... Dönüp sarılmak istediğim güzeller güzeli kıza... sarılıp öpmek... babasına dönüp neler hissettiğinizi biliyorum demek istedim. Ama hiçbirşey söyleyemeden öylece sıramı beklediğim.
Yüreğimde ince bir sızıyla...
Kız, tam yanımdaki iskemleye oturdu, ayaklarını yukarıya toplayıp sessizce beklemeye başladı. Babası birkaç soru sordu arada. Sessiz cevaplar verdi genç kız. Yani verdiğini düşünüyorum çünkü hiç ses duymamama karşın, baba diyaloğa devam ediyordu. Aralarında sessiz bir iletişim olduğu kesin.
15 dakika kadar oturduk yanyana. Dönüp bakamadım, konuşamadım. Rahatsız etmekten öylesine korktum ki. Bunca sene cevaplamak zorunda olduklarına emin olduğum binlerce soruyu tekrardan sormak istemedim. Oturdum sadece sessizce, kitabımı okuyormuş gibi. Halbuki neler geçti dilimin ucundan... Dönüp sarılmak istediğim güzeller güzeli kıza... sarılıp öpmek... babasına dönüp neler hissettiğinizi biliyorum demek istedim. Ama hiçbirşey söyleyemeden öylece sıramı beklediğim.
Yüreğimde ince bir sızıyla...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder