25 Ağustos 2010 Çarşamba

Boş


Dünyaya bakış açımın şu 2 senede nasıl değişmiş olduğuna bazen ben bile inanamıyorum. Çevremde olan çoğu şey ilgimi çekmiyor artık. Beni sinirlendirmeye çalışan hiç kimse ile atışmıyorum. Sinirlenmiyorum bile. Adeta sinirlerim cımbızla alınmış gibi. Kaybolan bir nesnenin arkasından üzülmüyorum, ufak tefek terslikleri umursamıyorum, insanların zararlılarını duymuyorum, görmüyorum, konuşmuyorum. O çok çabuk sinirlendiğim günler adeta birer mazi. Bana kızan kardeşime bile tek bir kelime karşılık veremiyorum, ona dokunup sadece sıkı sıkı sarılıyorum. Boşver diyorum, geçti bak. Dünyanın başka bir boyutuna geçtim adeta. Hiçbir şey umurumda değil... sağlık olsun da... gerisi gerçekten boşmuş!

1 yorum:

  1. Çocuklarımızın bize verdiği en büyük armağan bence bu duygular...

    YanıtlaSil