17 Aralık 2011 Cumartesi

Işık...



3,5 senedir nefes almadan, dinlenmeden koşturuyorum. Araştırıyorum, soruyorum, soruşturuyorum, gidiyorum, geliyorum, deniyorum, öğreniyorum, öğretiyorum, onunla nefes alıp onunla yeniden doğuyorum...

Hayatım, yeniden şekillendi 3,5 sene önce. İlk kucağıma aldığımda hayatıma format atmıştı zaten. 6 sene önce... onun melek yüzünü ilk gördüğümde, hayatın artık asla aynı olmayacağını anlamıştım. 3,5 sene önce o doktorun odasında bildiğim, inandığım, güvendiğim ne varsa yıkılıp yerine yenileri yazıldığında ise ikinci kere yeniden format attı hayatıma, amaçlarıma, ideallerime, düşüncelerime...

Hayat asla bir daha aynı olmadı, olmayacak...

Kabul et" sözünü çok duydum. Bana direk söylenmese de, çevremde konuşulduğuna çok şahit oldum. Dünyanın diğer ucunda bir doktor ismi duyup da ulaşmaya çalıştığımda, hiperbarik tübünün içinde 1 saat geçireceğimizi söylediğimde, "hayır o şekeri yiyemez, vermeyin" dediğimde, yüzüme uzaylı gibi bakan, onlara doktor ismi önerdiğimde "biz artık kabullendik, hayatımıza böyle devam ediyoruz" diye karşı çeviren anneleri gördüğümde dahi vaz geçmedim, vaz geçmeyeceğim.

Son nefesime kadar, kanımın son damlasına kadar savaşacağım otizmle. Hayır, hiç kabul etmedim, etmeyeceğim! Asla! Çare uzayda olsa, gidip getireceğim...

Tek bir ışık damlası için...

Şimdi... Okulda tüm öğretmenlerden öylesine güzel sözler duymuşken, her geçen gün "normal" hayata bir adım daha yaklaşırken, tüm semptomlar yavaş yavaş hayatımızdan çıkıp yok oluyorken... inanıyorum, güveniyorum ve biliyorum...

Tünelin sonundaki ışık bizim olacak! Er ya da geç...

4 yorum:

  1. sizin kızınız benim oğlum...bir yaş küçüğüz sadece...
    o kadar birebir aynı şeyler ki yaşadıklarımız, duygularımız...tek farkımız ben tek başımayım... sevinsem mi üzülsem mi bilemedim...kabul etmiyorum, biliyorum ve kesinlikle güveniyorum... sizde de bizde yeneceğiz :)))
    sonra da hayata kazandıklarımız, biriktirdiklerimiz ile mutlu mesut devam edeceğiz

    YanıtlaSil
  2. merhaba... basaracagiz, sakin umidinizi kaybetmeyin! Sakin... inanin isik var hepimiz icin. Eger bir sorunuz olursa ya da yalnizliginizi paylasmak isterseiz bana mail atabilirsiniz.

    YanıtlaSil
  3. Bugün down send. Lu bir çocukla (ailesinin dediği gölge öğretmen,ama benim işimin adı koçluk)görüşme yapacağım. Bu yüzden internette dolaşırken burayı gördüm. Kesinlikle ben de sizin gibi düşünüyorum. Yapabilirsiniz arkadaşlar. İnanmak ve hayaller çok önemli. Ben de tereddütlüydüm ama şu an inanıyorum ki o çocukla harika vakit geçireceğiz ve ben onu gelecek sene gölgesiz ,kendi işini yapabilen mutlu bir çocuk olarak yönlendireceğim. Asla umutsuzluk yok. Artık ben de çocuğu problem yaşayan özel annelerden sayılırım aranıza seve seve kabul edeceğinizi biliyorum ve size çok ihtiyacım olacak sevgiler

    YanıtlaSil
  4. Aysegul Hanim, eminim harika zaman gecireceksiniz ve inanin o minik cocugun hayatina isik vereceksiniz. down sendromlu bir cocuk taniyorum, sevgi dolu, iyilik dolu yuregi... kolay gelsin size. Cok guzel ve kiymetli bir mesleginiz var. :-)

    YanıtlaSil