Bebekken çok zor uykuya dalardı. Derin uykusu bir saat kadar sürer, arkasından 'tık' deseniz uyanırdı. Memeyi zor bırakır, emzirme seansları bittiğinde ise eğer en az yarım saat kucakta dik tutmazsanız, mutlaka uyanırdı.
Gece uykuları uzundu, en başlarda. Sonra iki buçuk yaş civarında, gecenin bir vakti çığlık çığlığa bağırarak uyanmaya başladı. Hiçbirşey sakinleştiremiyordu... Çıldırmak üzere olduğumu hatırlıyorum. Sonra, üst kat komşusunun da bizimle uyanıp homurdanmasını... Polisi çağırmasından korkuyordum çoğu gece. Çünkü öylesine şiddetli, öylesine katılarak ağlıyordu ki, duyanlar kesinlikle çocuğa zarar veriyoruz sanıyordu.
Bir süre sonra öğle uykusuna dalmakta da zorlanmaya başladı.
2,5 yaş civarında ilk 'teşhis'imizi aldığımızda hemen 1 hafta içinde Prof. Dr. Ahmet Aydın ile görüşüp kazeinsiz ve glutensiz diyete geçtik. Daha çok bilinen kısaltması ile 'CFGF'...
Bu diyetin bize ilk kazandırdığı şey ise deliksiz ve çığlıksız gece uykuları oldu. 1 sene kadar sonra yine böyle bir dönem yaşamış olsak da, o günden sonra gece uykularının çok daha derin ve acısız olduğunu söylemeliyim.
Ancak uykuya dalmakta hep zorlandı. Bazı dönemler gece 1'lere kadar bizi uğraştırdı, bazı dönemler beni sinirden ağlattı, bazı dönemler 'pes' deyip uyutma işini evdeki bir başkasına devretmeme sebep oldu.
Bu yaz, sanki bir mucize olmuştu. Öyle kolay, öyle düzenli ve öyle sorunsuz uykuya dalıyordu ki, 'bu bir rüya olmasa, hiç uyanmasam bu rüyadan' dediğim anlar oluyordu...
Ama...
Sanırım o rüya bitti.
1 haftadır akşamlar, benim için kabus olmuş durumda. Sanki sabrımın sınırlarını deniyor. Ve artık bunca yorgunluktan sonra bendeki sabır tükendiğinden... Tek hissedebildiğim umutsuzluk oluyor...
Uykuya dalmak niye bu kadar zor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder