Otizm annesi olmak, zordur, çok zor.
Emek gerektirir, zaman, maddiyat, maneviyat, bolca sevgi ve vefa gerektirir. Adanmışlık gerektirir, inanç ve güç gerektirir.
Arkadaşlarını, umutlarını, sevgilerini, sevgililerini, mesleğini, aşklarını, hobilerini, hatta kendini, rafa kaldırır, otizm annesi. Aynaya bakmayı unutur, aylarca, yıllarca. Tekrar baktığında ise çökmüş bir yüz karşılar, onu. Omuzlarına binmiş ağır yükle, yüzüne oturmuş o olgun ifade.
Hayatı daha iyi tanır, otizm annesi. Kısacık bir 'anne' kelimesiyle mutlu olabilmeyi çok iyi bilir. Özenir, çocuklarıyla uzun diyaloglar yapan annelere. Kıskanmaz, dua eder her anne için, her çocuk için. Çok iyi bilir, değerini, her atılan adımın, her söylenen kelimenin, hatta göz göre gelinen o bir anın.
Kızar, tipik insanlara. Sudan sebeplerle hayatı kendine dert edinenlere. Çocuğu her açıdan 'mükemmel' olan o annelerin şikayetlerine. Otizm annesi çok iyi bilir ki, o gelişim taşlarını, yardım olmadan atlayabilmek aslında bir mücizedir. Her gün o mucizeyi yaşayıp da farkında olmayan annelere çok kızar.
Zordur, otizm annesi olmak. Fedakarlığın en üst kademesidir. Tek bir kelimeye, tek bir gülümsemeye, tek bir göz göze bakışmaya, bir ömür feda edilir. Sevgiyi doya doya yaşamayı iyi bilir o anne.
Gerçek umutsuzluğu iyi tanır, umudu da.
Işığın orada olduğunu bilir...
Savaşır.... Savaşır...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder